🔴ملی‌گرایی پوشالی دیکتاتور دست نشانده پهلوی:
دروغی به اسم ملی‌گرایی
دکان سلطنت دست نشانده پهلوی
🔷ژیم سلطنت پهلوی که خودش را «ملی‌گرا» جا می‌زد، در واقع بیشتر یک ملی‌گرایی نمایشی و پوشالی بود که هدف اصلی‌اش حفظ سلطه‌ی خودش و منافع بیگانگان در ایران بود.
🔻۱. دست‌نشاندگی خارجی و نقش بیگانگان
کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ با دخالت مستقیم آمریکا و انگلیس، محمدرضا شاه را بر سر کار برگرداند. این بزرگترین سند دست‌نشاندگی سلطنت به قدرت‌های استعماری است. کسی که با تانک و دلار خارجی بر تخت نشسته، نمی‌تواند «ملی‌گرا» باشد.
قراردادهای نفتی تحقیرآمیز مانند کنسرسیوم ۱۳۳۳ که دوباره بخش اعظم نفت ایران را به شرکت‌های غربی بخشید، نشان می‌دهد ملی‌گرایی تنها در شعار بود و در عمل وابستگی کامل برقرار بود.
🔻۲. سرکوب استقلال‌طلبی واقعی مردم
هر صدای مستقل و واقعاً ملی، از جبهه ملی گرفته تا نیروهای انقلابی و آزادیخواه به شدیدترین شکل سرکوب شد. اما در عوض ارتجاعی‌ترین نیروهای مذهبی توسط همین حکومت حمایت و پشتیبانی شدند.
سلطنت به‌جای تکیه بر مردم ایران، به ساواک، شکنجه و زندان متکی بود. اگر ملی‌گرایی راستین وجود داشت، چرا باید آزادی‌خواهان و روشنفکران را در سیاه‌چال‌ها نابود می‌کردند؟
🔻۳. ریاکاری در نمادهای ملی و انحراف فرهنگی و سیاسی
جشن هنر شیراز عملاً به محلی برای ارائه نمایش‌ها و برنامه‌هایی تبدیل شد که با فرهنگ و ارزش‌های مردم ایران بیگانه و گاه تحقیرکننده بود. این نشان می‌داد که پهلوی‌ها در پی «نمایش مدرنیسم وارداتی» بودند، نه ارتقای فرهنگ ملی.
رضا شاه و محمدرضا شاه با تظاهر به «ایران باستان» و «ملی‌گرایی شاهنشاهی»، در واقع هویت و فرهنگ مردم را مصادره کردند تا سلطه خود را توجیه کنند. جشن‌های ۲۵۰۰ ساله نمونه بارز این ریاکاری بود: میلیون‌ها دلار خرج تبلیغات و مهمانی برای خارجی‌ها شد، در حالی که مردم در فقر و بی‌عدالتی می‌سوختند.
این ملی‌گرایی نمایشی هیچ ارتباطی با آزادی، استقلال یا رفاه ملت نداشت. تنها برای فریب افکار عمومی و بزک کردن چهره یک دیکتاتوری خشن و دست‌نشانده بود.
🔻۴. غارت ثروت ملی
خاندان پهلوی و اطرافیانش ثروت ایران را غارت کرده و در بانک‌های خارجی انباشته کردند. بنیاد پهلوی، املاک مصادره‌ای و ثروت‌های کلان خارج از کشور، همه نشان می‌دهد که منافع ملت ایران برایشان هیچ اهمیتی نداشت.
میلیون‌ها دلار از جیب مردم ایران خرج شد تا شرکت‌های خارجی، آشپزخانه‌های لوکس، هتل‌داران و برندهای غربی سود ببرند.
حتی بخشی از این هزینه‌ها چندین برابر قیمت واقعی محاسبه می‌شد و به جیب دلالان و واسطه‌های نزدیک به دربار می‌رفت.
ملی‌گرایی واقعی یعنی حفاظت از ثروت مردم ایران؛ اما سلطنت آن را به جیب بیگانگان و خاندان خود سرازیر کرد.
🔻۵. تضاد با مردم محروم و خواست تاریخی آنها
در همان سال‌هایی که میلیاردها تومان خرج جشن‌های نمایشی می‌شد، اکثریت مردم ایران در فقر، بی‌سوادی و بی‌بهداشتی زندگی می‌کردند.
این فاصله‌ی طبقاتی عمیق، خود نشانه‌ای بود از ضدملی بودن سلطنت و بی‌اعتنایی‌اش به منافع مردم.
مردم ایران در قیام ۵۷ (انقلاب ضدسلطنتی) نشان دادند که سلطنت و «ملی‌گرایی پوشالی» آن را نمی‌خواهند.
ملی‌گرایی واقعی در ایران همیشه با آزادی، استقلال و عدالت اجتماعی پیوند خورده است، چیزی که سلطنت پهلوی دقیقاً ضد آن عمل کرد.
🔻۶. توهین به صنایع و هنر ملی
در نمایش رسوای جشن و هنر شیراز حتی غذای جشن‌ها، پوشاک و لوازم از خارج وارد می‌شد. این کار توهین آشکار به صنعت و تولید داخلی بود. اگر ادعای «ملی‌گرایی» داشتند، چرا هنر و تولید ایرانی را به رخ نکشیدند؟
این رفتار نشان داد که «ملی‌گرایی پهلوی» چیزی جز مصرف‌گرایی وابسته و تحقیر فرهنگ ملی نبود.
به عنوان یک نمونه دیگر فرش کردن خیابان با فرشهای دستباف هنرمندان و زحمتکشان ایرانی هنگام بازدید آیزنهاور از ایران بود.
در نگاه ملی‌گرایی واقعی، پاسداشت مردم و فرهنگ اصیل ایران در صدر است؛ اما «ملی‌گرایی پهلوی» چیزی جز یک نمایش توخالی و وابسته نبود. وقتی در سفر رئیس‌جمهور آمریکا مسیر اتومبیل او را با فرشهای نفیس ایرانی فرش کردند تا از روی آن بگذرد، این نه نشانه افتخار، بلکه اوج تحقیر ملت و هنر ایرانی بود. همان فرشی که حاصل دست رنج زنان و هنرمندان روستاها بود، زیر چرخ خودروهای بیگانگان انداخته شد تا چاپلوسی شاه در برابر قدرت‌های غربی را نشان دهد. این تصویر، نماد عریانی از واقعیت سلطنت پهلوی است؛ حکومتی که به‌جای اتکا به مردم و هنر ایران، با تکیه بر بیگانگان هویت ملی را قربانی مطامع سیاسی خود کرد. چنین «ملی‌گرایی‌ای» نه دفاع از ایران، بلکه تسلیم و خودفروختگی در پوشش وطن‌پرستی بود.
✅ پاسخ نهایی به این ریاکاری سلطنت:
ملی‌گرایی پهلوی چیزی جز نمایش و تبلیغات برای پوشاندن ماهیت وابسته و ضدملی سلطنت نبود. اسناد تاریخی از کودتا تا قراردادهای نفتی، از جشن‌های پرهزینه تا سرکوب آزادی‌خواهان، همه نشان می‌دهد که پهلوی‌ها دست‌نشاندگان خارجی بودند و منافع ملت ایران را قربانی سلطنت خود کردند.
نظرات
ارسال یک نظر