۱۰اردیبهشت۱۴۰۱
عباس داوری مسئول کمیسیون کار شورای ملی مقاومت
اول ماه می، یازدهم اردیبهشت، روز جهانی کارگر، بر همهٔ کارگران و زحمتکشان میهن ما مبارک و گرامی باد!
خاطرهٔ تابناک شهدای کارگر که برای به دست آوردن حقوق حقهٔ کارگران، جانشان را فدا کردند گرامی باد!
کارگران و زحمتکشان شریف ایران
رژیم ضدبشری آخوندی از زمان سرقت حق حاکمیت مردم ایران در ۴۳سال قبل، از اولین حق و حقوق مسلمی که به‌طور کامل پایمال کرد، حقوق کارگران بود. خمینی با چماقداران خود به سردمداری علی ربیعی شکنجه‌گر و علیرضا محجوب، با سرکوب وحشیانه، تمامی تشکلهای کارگری را از بین بردند و حتی «خانهٔ کارگر» را اشغال کردند تا سران حاکمیت، کارگران را بدون هیچ چتر حفاظتی، هر چه بیشتر استثمار کنند.
در حالی‌که کارگران ایران، در خرداد ۱۲۸۹ اولین تشکل کارگری، به‌نام اتحادیهٔ کارگران چاپخانهٔ تهران را، با تلاش کارگران چاپخانه تشکیل داده بودند و به‌دنبال آن، ١٥ سندیکا و اتحادیه کارگری دیگر توسط کارگران در واحدهای مختلف، تشکیل گردیده بود، رضاخان هم مانند خمینی، تشکلهای کارگری را با سرکوب از بین برد. اما جنبش کارگری هم‌چنان به حرکت و جنبش خود ادامه می‌داد و پس از سرنگون شدن رضاخان قلدر، تشکیل سندیکاها و اتحادیه‌های کارگری را مجدداً شروع کرد و در زمان حکومت ملی دکتر محمد مصدق به اوج خود رسید و سندیکاها و اتحادیه‌های بسیار نیرومند کارگری در ایران تشکیل شدند که در به‌دست‌آوردن حقوق کارگران نقش مهمی داشتند. دکتر مصدق اولین زمامداری بود که روز اول ماه می، روز جهانی کارگر را به احترام کارگران، جزو تعطیلات رسمی ایران اعلام نمود.
حاصل و نتیجهٔ مبارزات کارگران ایران، طی دهها سال مبارزه، به‌صورت قانون کار، به حکومت شاه تحمیل شد. در این قانون، حداقل حقوق کارگران، تا حدودی تأمین می‌شد و کارگران تلاش می‌کردند تا آنجا که می‌توانند، حقوق مشروع خود را به دست بیاورند. اما خمینی آن قانون را از بین برد و تمامی تشکلهای کارگری را با دجالیت و سرکوب و زندانی کردن کارگران و به بهانهٔ جنگ ضدمیهنی، خفه کرد. تا راه وحشیانه‌ترین استثمار در تاریخ ایران را برای شبکهٴ تبهکار آخوندی و پاسداران جنایت، هموار سازد.
آنچه که در کشور ما همین الآن جریان دارد این است که انحصارات تولیدات اساسی در کشور، مانند آهن و فولاد، کارخانه‌های ساخت‌خودرو، کارخانه‌های ساخت ماشین‌آلات، کارخانه‌های ساخت ادوات فنی، آلومینیوم، پتروشیمی، نیروگاهها، تولیدات دارویی، کاغذ و مقوا، سیمان، تولیدات کشاورزی و دامی و... . در انحصار خامنه‌ای و سپاه پاسداران و شرکای خامنه‌ای‌ست و حکومت و سران آن، تبدیل به بزرگترین کارفرماها در ایران شده‌اند. این حاکمیت با وحشیانه‌ترین استثمار در تاریخ، مهمترین حقوق اساسی کارگران را که بیش از یک قرن است در سراسر جهان به‌رسمیت شناخته شده، پایمال کرده است.
مهمترین حقوق حقه و مشروعی که باید برای به دست آوردن آن حقوق بپا خاست، عبارتند از:
یکم - تأمین امنیت شغلی کارگران. این حکومت ستمگر، با سرکوب و تهدید، بیش از ۹۸درصد کارگران ایران را از قراردادهای دائمی کار به پای قراردادهای موقت کشانده است. تا به این وسیله، این چپاولگران شقاوت پیشه، شمشیر اخراج کارگر را از واحد کار همواره بالای سر وی نگه‌داشته تا با این اهرم، از یک‌طرف با حداکثر فشار، بیشترین استثمار را از کارگران داشته باشند و از طرف دیگر، مانع کوچکترین حرکت کارگران، برای گرفتن حقوقشان بشوند.
این چنین است که «بیکاران واقعی را می‌توان حدود ۲۰میلیون نفر برآورد کرد» (شرق ۱۳آبان ۱۴۰۰). هم‌چنین وزیر کار و رفاه اجتماعی گفت: «۱۴ میلیون نفر در کشور شغل شایسته‌ای ندارند» (مردم‌سالاری ۱۸فروردین ۱۴۰۱).
در این میان، بیکاری زنان، بسیار دردناک است. «از ۴.۳ میلیون نفر زن شاغل در سال۹۷، تعداد ۸۳۰هزار نفر معادل ۲۰درصد از تعداد شاغلان زنان کم شده» (فرهیختگان ۲۰فروردین ۱۴۰۰) .
این‌همه بیکاری به این دلیل است که کارگران ما هیچ امنیت شغلی ندارند و هر موقع مدیران خامنه‌ای یا پاسداران اراده کنند، آنها را بدون کمترین قیمتی از واحد کار اخراج می‌کنند.
دوم - تشکیل سندیکاها یا نمایندگیهای کارگری در واحدهای کار و ثبت رسمی آنها در وزارت تعاون و کار و امور اجتماعی. تشکلهای کارگری حفاظ و اهرم بسیار قوی برای دفاع از حقوق کارگران است.
داشتن سندیکا و نمایندگیهای کارگری حق مسلمی است که مطابق «مقاوله نامه‌های» «سازمان بین‌المللی کار»، کارگران باید تشکلهای خود را داشته باشند. با تشکلهای کارگری، کارگران می‌توانند از حداقل حقوق خود دفاع کنند. آخوندهای تبهکار، نه تنها تشکلهای کارگری را سرکوب و از بین می‌برند، بلکه حتی شغل کارگران بسیاری از مشاغل خدماتی را به‌رسمیت نمی‌شناسند. زنان کارگر در بخش خدمات، در شرایط ضدانسانی کار می‌کنند. «کار خانگی جزو پایین‌ترین رده‌های شغلی است»، «چنین شرایطی توأم با نادیده گرفتن حقوق اساسی زنان (بهره کشی، کار اجباری، کار غیرارادی، شرایط سخت کار مانند ساعات طولانی کار، حمل و جا به جایی وسایل سنگین در منزل، امور نظافتی سخت مانند نظافت روزانه ۷۰۰ پله)، نادیده گرفتن حقوق بقا (درآمد ناکافی)، نادیده گرفتن حقوق امنیت (اخراج خودسرانه) و... برای کارگران خانگی است» (رسالت ۲۱دیماه ۱۴۰۰)
سوم - در هیچ شرایطی حداقل دستمزد، نباید کمتر از میزان خط فقر باشد. در حالی که حداقل دستمزد کارگران در همین سال، تنها حدود ۱۰روز معیشت آنها را در ماه تأمین می‌کند. در حال حاضر:
اولا - دستمزد کارگران در ایران، در مقایسه با همهٔ‌کشورها در پایین‌ترین حد قرار دارد. اسماعیل ظریفی آزاد مدیر کل روابط کار وزارت کار و امور اجتماعی روحانی تأکید کرده بود که: «تمام هزینه‌ای که برای نیروی انسانی در عرصهٔ تولید کالا و خدمات صورت می‌گیرد، به‌نام «سهم جبران خدمت» است. حداکثر این عدد در دنیا ۷۰درصد در آمریکاست. در کشورهای توسعه یافتهٔ صنعتی عموماً از ۵۰درصد به بالاست. کشورهای هم‌شأن کشور ما حول و حوش ۲۵ تا ۳۵درصد است. کشور عزیز ما ایران در قعر جدول همه کشورهای دنیا با ۵درصد قرار دارد» (تلویزیون رژیم ۲۲اسفند ۹۶)
ثانیا - قیمتها هر روز پرواز می‌کند و موضوع داشتن مسکن برای کارگران خواب و خیالی بیش نیست. زیرا: «بر اساس آمار بانک مرکزی متوسط قیمت فروش هر متر خانه در تهران از ۵میلیون تومان در پایان سال۱۳۹۶ به ۳۵میلیون تومان در پایان اسفندماه سال گذشته رسیده است، یعنی بیش از ۷برابر رشد داشته است» (ستارهٔ صبح ۵اردیبهشت ۱۴۰۱) و «کجای دنیا با درآمد یک ساله نمی‌توان دو متر خانه و زمین در شهر خود خرید؟» (روزنامهٔ مستقل ۶اردیبهشت ۱۴۰۱)
چهارم - باید، کارگران و خانوادهٴآنها از بیمهٔ درمانی و بیمهٔ بازنشستگی برخوردار باشند. لازمهٔ بیمهٔ درمان و بیمهٔ بازنشستگی این است که کارگران ما باید مشمول قانون کار باشند.
پنجم-پرداخت کلیهٴ حقوق معوقه. پدیدهٔ بسیار دردناکی که بسیاری کارگران ما با آن مواجه هستند این است که کارفرماها، پرداخت حقوق کارگران را گاه تا ۱۴ماه به تعویق می‌اندازند یعنی کارگران ماهها کار کرده‌اند اما حقوقشان پرداخت نشده است.
نتیجه:
به‌دلیل وحشیانه‌ترین استثمار توسط انحصارات تحت کنترل خامنه‌ای و پاسداران، تمامی حقوق کارگران میهن‌ما توسط سران رژیم و پاسداران، پایمال شده و از بین رفته است. حتی دستمزد کارگران میهن ما در مقایسه با کشورهای هم‌تراز ایران، ۵تا ۷برابر کمتر است.
برای به دست آوردن حداقل حقوق و خواسته‌های کارگران با تمام قوا وارد بشویم و در تجمعات و اعتصابات کارگران با شعارهای کوبنده حق و حقوقمان را مطالبه کنیم. نباید لحظه‌ای از اعتراض و تجمع دست برداشت. باید دانست که خواسته‌های کارگران ایران بسا بسا کمتر از آن چیزی است که سازمان بین‌المللی کار برای همه کارگران تصویب کرده و رژیم هم آنها را امضا نموده است. حق گرفتنی است و باید از حلقوم آخوندها بیرون کشید.
