۷شهریور۱۴۰۰
راهروی مرگ
در گزارش قبلی دیدیم چطور دانشجویان و متخصصان رو درو کردن. یکی از شقاوت‌بارترین جنایتهای آخوندها کشتار چندین عضو یک خانواده است. اونها کاری نداشتن که کی هستی و چی هستی؟ فقط کافی بود از نام مجاهد دفاع کنی.
البته روز دوشنبه ۲۴مرداد۶۷ آخوند نیری به منتظری گفت ما حدود ۴۰نفر از زندانیان را به خاطر این که تنها فرزند بودند یا برادر و خواهرشان اعدام شده بود را اعدام نکردیم، درحالی که فقط از خانواده‌های دارآفرین، احمدی، ادب آواز، حریری، رحیم نژاد، داوودی، میرزایی، شجاعی و ... ۳ یا ۴نفر فقط در جریان قتل عام۶۷ حلق آویز کردن و به گواه شاهدان هیچ رحمی در میان نبود. رسما و علنا به حمید خضری گفتند یک برادرت سال ۶۰ اعدام شد و برادر دیگر اصغر هم دیروز اعدام کردیم ...
کینه حیوانی اونها اونقدر زیاد بود که علاوه بر کشتار خانواده‌ها، بازماندگان خانواده رو هم زجرکش میکردن. چه مادرها و پدرها که با دیدن ساک لباس و وسایل عزیزشون سکته کرده و جان باختند و چه خانواده‌ها که در جستجوی خاک و خاطره و رد و بویی از پاره وجودشون سر به بیابون گذاشتن. به برخی نمونه‌ها اشاره کنیم:
آخوندا هر کسی که از نام مجاهدین دفاع کرد حلق‌آویز کردن و یک سری هم بیرون زدن از شقاوت آخوندها دق کردن. تازه اینها چند نمونه است که هنوز تصاویرشون باقی مونده.
