۹خرداد۱۴۰۰
رأی من سرنگونی
اگر این امکان برای خامنه‌ای وجود داشت که با حکم حکومتی جلاد قتل‌عام ۶۷ را بر مسند قوه مجریه بنشاند، یک لحظه هم درنگ نمی‌کرد؛ کما این‌که محمد جواد حجتی کرمانی به او پیشنهاد داد که حال نامزد بی‌رقیبی مانند ابراهیم رئیسی را از فیلتر شورای نگهبان عبور داده، او را با حکم حکومتی رئیس جمهور کند تا هزینه‌های میلیاردی «انتخابات صوری نمایشی ـ فرمایشی» صرفه‌جویی شود.
این موضوع اگر چه یک طنز تلخ به‌شمار می‌آید ولی عین واقعیت است. خامنه‌ای در عمل این مسیر را طی کرده است.
حال که از رئیس جمهور شدن جلاد۶۷ مطمئن شده، به این صرافت افتاده که چگونه برای این نمایش از صندوق بیرون کشیدن او مشارکت‌کننده دست و پا کند. نه قاطع مردم ایران و تحریم سراسری انتخابات، چنان چشمگیر است که تمام محاسبات او را نقش بر آب کرده است. روزنامه‌های حکومتی آشکارا می‌نویسند که میزان مشارکت از انتخابات مجلس فرمایشی در اسفند ۹۸ نیز پایین‌تر خواهد بود.
«پیش از اعلام احراز صلاحیتها نوع نگاه جامعه به انتخابات و صندوق رأی چندان مثبت نبود. به عقیده برخی امروز که این رویکردها نیز وضع شده است، شاید مشارکت حتی نسبت به انتخابات مجلس یازدهم نیز کمتر باشد» (آرمان. ۸خرداد ۱۴۰۰).
«مردم جداً ناراضی هستند»!
اعتراف به نارضایی مردم و شرایط انفجاری جامعه نیز ترجیع‌بند ثابت مطالب روزنامه‌ها و سایت‌های وابسته به حاکمیت است.
«نمی‌توانیم خودمان را گول بزنیم، مردم جدا ناراضی هستند و این ناراحتی‌ها هم از سر پر توقعی نیست» (آخوند هریسی عضو مجلس خبرگان ارتجاع- مستقل. ۸ خرداد۱۴۰۰).
این نارضایتی، ریشه‌های عمیق در شکاف‌های عظیم طبقاتی دارد. تعارض اصلی بین اقلیتی برخوردار از ثروتهای افسانه‌ای و اکثریتی نابرخوردار از حداقل‌های معیشتی برای زنده ماندن است؛ مصداق شعر معروف «ماندهٔ بابا» از وحشی بافقی:
«از صحن خانه تا به لب بام از آن من
از بام خانه تا به ثریا از آن تو»
دریغا! که این شاعر زیسته در تنگدستی وقتی این قطعه را می‌سرود، شاید گمان نمی‌برد، روزی آخوندهای حرام لقمه، مردمان سرزمین شیر و خورشید را به نقطه‌ای برسانند که حتی یک وجب جا در روی زمین برای خسبیدن نداشته باشند.
«چطور می‌شود که یک دفعه در یک شب میلیاردها سرمایه مسئولان زیاد می‌شود و مردم فقیرتر می‌شوند.
آخر کجا می‌خواهید بروید؟ فساد علنی و روشن است؛ افراد خانه‌هایی دارند که اصلاً روی حساب و کتاب نیست اما برخی مردم آلونک هم ندارند. این وزنهٔ ترازو آن‌قدر اختلاف دارد که بخشی از آن می‌خواهد زمین را بشکافد و بخش دیگر به آسمان می‌رود و ما هم جز تماشا کاری نمی‌کنیم» (همان منبع).
انتخابات فرمایشی
«با این وضعیت مشارکت از زمان طاغوت هم کمتر می‌شود» (همان).
معنی این جمله چیست؟
معنی‌اش را آنهایی می‌دانند که خود به چشم دیدند وقتی مردم عاصی از استبداد شاهنشاهی در خیابان‌ها به حرکت درآمدند، شاه و جبروت مومی او در برابر ارادهٔ آنها ذوب شد.
ببینید خمینی وقتی در موضع قدرت قرار نداشت، در مورد انتخابات فرمایشی چه گفته است:
«تا آنجایی که من شاهد انتخابات در ایران بودم، از زمان قبل از رضاشاه، سالهای طولانی که شاهد بودم انتخابات را، انتخاب آزاد در ایران نبود. منتها انتخابات یک‌وقت با زور خوانین بلاد و مالکین بلاد انجام می‌گرفت، و زمان رضا شاه که دست آنها کوتاه شد، تحت کنترل رضاشاه بود، و دیگر مجلسی در کار نبود به جز انتصاباتی که از اشخاص معلوم، و در زمان محمدرضا بدتر از او شد».
در جایی دیگر از این سخنرانی به مهندسی انتخابات اشاره می‌کند.
«وقتی که رضاخان آمد درکار، دیگرقضیه، قضیهٔ این بود که دست شاهنشاه بود، همه چیز دست او بود. البته این آخر هم همین جور بود. فرماندارها هر جا بودند مأمور بودند که در آنجا این آدم را از صندوق بیرون بیاورند. بتوانند مردم را وادار کنند به این کار؛ نتوانستند صندوقها را عوض بکنند، نتوانستند صندوقها را بد بخوانند و همه چیز هم دست خودشان بود» (صحیفه خمینی. جلد ۱۸).
گسل‌های عمیق اجتماعی
وضعیت رأی و رأی کشی، نظارت استصوابی و فضاحت حذف و جراحی بخشی از حاکمیت برای تحکیم قدرت خودکامهٔ خامنه‌ای، روی رضاخان میرپنج و محمدرضا پهلوی را سفید کرده است. خامنه‌ای پس از این جراحی، از تحریم انتخابات دلنگران است؛ و باید باشد.
این یک تحریم پاسیو یا به‌قول روزنامه‌های حکومتی «مشارکت پایین» نیست؛ یک جواب رد به اصل نظام است. مضمون آن براندازانه و از موضع نفی کل حاکمیت است.
روزنامه حکومتی اعتماد ۳۰اردیبهشت از قول محمد صدر عضو مجمع تشخیص آخوندی نوشت: «اگر خدای ناکرده مشارکت پایین باشد، به‌عنوان اقدامات ضدامنیتی تلقی می‌شود. شما می‌بینید که براندازان خارج از کشور و برخی براندازان داخل اطلاعیه می‌دهند و می‌گویند ما نباید در انتخابات شرکت کنیم؛ برای این‌که مشروعیت نظام زیر سؤال برود».
آری، چنین تحریمی برخاسته از وضعیت انفجاری جامعه و گسل‌های عمیق اجتماعی است؛ این گسل‌ها هنگامی که بر روی هم بلغزند، بی‌گمان برای امنیت نظام خطرناک هستند.
