۶اردیبهشت۱۴۰۰
تصاویری از یکی از کانونهای شورشی در تهران
خامنه‌ای و دیگر جنایت‌کاران نظام ولایت فقیه، آگاهانه جاده صاف‌کن ویروس کرونا شدند تا هر چه بیشتر مردم ایران را به خاک سیاه بنشانند و خیال‌شان از بابت اعتراض و شورش و تجمع و تظاهرات آسوده گردد. سپس فارغ از درد و رنج جان‌کاه مردم، در روزگار مرگ و سوگ و گرسنگی، خود به دو فریضه‌ی مهم مشغولند که هر دو را مقدم بر جان مردم ایران می‌دانند! زیرا به‌هرحال به‌گفته پیر کفتار جماران، «حفظ نظام اوجب واجبات است!» بنابراین، مذاکرات با شیاطین شرق و غرب بر سر «حق مسلم بمب اتم سازی» (البته برای منافع بشردوستانه!) و سیرک مهوع انتخابات ریاست‌جمهوری نظام که هر دو به «امنیت نظام» گره می‌خورد، از جان مردم مبتلا به کرونای ولایت مهم‌تر است!
اما در این میانه گاهی جیغ‌های بنفش دیگری به گوش می‌رسد که هشداری از نوع دیگر می‌دهد!
جنگ قدرت عجیب در گله‌ی کفتارهای ولایی!
هنگامه‌ای به پاست! جنگی که هر چه جلوتر می‌رود، عمیق‌تر و پر سر و
صداتر و صدالبته رسواتر و بی‌آبروتر می‌گردد! در این معرکه جانوران دست‌آموز
سینه چاک ولایت از هر دو باند چنان به جان یکدیگر افتاده‌اند که دیگر مرزی هم باقی
نمانده و گاه و بیگاه حتی پاچه و یقه‌ی هم‌باندی‌ها را هم می‌درند!
مستقل ۴اردیبهشت تیتر می‌زند
که احمدی‌نژاد اعتراف کرده بانکها در سال۸۸ توسط
نیروهای امنیتی خود نظام به آتش کشیده شده است!
کرباسچی، غارتگر اصلاح‌طلب با هم باندی خودش، تاج‌زاده گلاویز شده و شکاف‌های
باند مغلوب را نمایان می‌کند.
در مجلس ارتجاع که لایحه‌ی بودجه‌ی شیخ بنفش را مختل کرده بودند، ناگهان فاش می‌شود
که اعداد و ارقام بودجه پس از تصویب توسط باند خامنه‌ای دست‌کاری شده است. علی خضریان
از بقایای باند احمدی‌نژاد در توئیتر خود، پاسدار قالیباف رئیس و الیاس نادران،
رئیس کمیسیون تلفیق بودجه مجلس ارتجاع را متهم کرد. سپس یکی دیگر از قلم به مزدان
باند خامنه‌ای به‌نام محمد مهاجری نوک خنجر را به سمت باند خود برگردانده و این‌چنین
دست به دامن روحانی می‌شود که: «آقای روحانی! ننگ کار زشت مجلس در تغییر جداول
بودجه را تحمل نکنید و متخلفان را به دادگاه معرفی کنید!»
مصطفی معین که ده سال در کرسی وزارت آخوندها نشسته و نان‌خور ولایت فقیه بوده
است کیهان خامنه‌ای را به‌خاطر درج یک خبر درباره‌ی کاندیداتوری وی برای ریاست‌جمهوری
نظام، زیر ضرب می‌برد و آن را «امپراتوری دروغ تکیه زده بر بیت المال» می‌خواند!
(سایت انصاف نیوز ۱اردیبهشت)
کار به جایی رسیده که درون حکومت، جای خالی دیوی هم‌چون خمینی را
به رخ خامنه‌ای می‌کشند و او را «فاقد قدرت فائقه» برای مهار این بلبشو می‌دانند!
ریختن کرک و پر عمود فرتوت خیمه‌ی نظام به حدی می‌رسد که این پرسش‌ها روی میز می‌آید:
«آیا ما با حاکمیتی جزیره‌ای مواجه شده‌ایم که توان حفظ حتی یکپارچگی ظاهری را هم
ندارد؟!» (مستقل ۴اردیبهشت ۱۴۰۰)
از شخص ولی‌فقیه درمانده‌ی نظام و شیخ بنفش گرفته تا پایین‌ترین مهره‌های حکومتی
در هر دو باند و حتی ساندیسی‌های ولایت‌معاش یک چشم‌شان به مذاکرات و یک
چشم‌شان به انتخابات آینده‌ی حکومت است! اما همه‌ی این‌ها یک‌سوی ماجراست و هشدارهایی
که از جهتی دیگر به گوش می‌رسد، نگرانی بیشتری برای چپاولگران حاکم ایجاد می‌کند!
از شعار تا جریان «عمل»!
در تظاهرات ضدحکومتی پس از سال۹۶ بارها این
شعار «وای به روزی که مسلح شویم»، از سوی مردم معترض شنیده شد! روشن است که وقتی
این شعار در کنار «دشمن ما همین‌جاست، دروغ می‌گن آمریکاست» و هم‌چنین شعار «اصلاح
طلب، اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا» قرار می‌گیرد، چشم‌اندازی خوفناک برای خامنه‌ای
و اصحاب ولایت ننگین‌اش ترسیم می‌گردد.
اما جیغ بنفش‌هایی که گاه و بیگاه «از نوعی دیگر» به هوا بلند می‌شود
دیگر به‌خاطر صرف یک «شعار» نیست، بلکه گویای بلوغ و تبدیل شدن یک شعار به «عمل»
است!
تازه‌ترین جیغ‌های ولایی که همه‌ی این جریانهای اخیر را کنار هم گذاشته و نتیجه‌گیری
کرده است، در گزارش ۳۱فروردین ۱۴۰۰ خبرگزاری حکومتی موسوم به «دانشجو» به چشم می‌خورد. ناله‌ی این
خبرگزاری هم از آنجاست که همه را درگیر سگ‌دعوای باندی بر سر انتخابات و مذاکرات
می‌بیند، ولی در عین‌حال نسبت به غلیان جامعه‌ی جوشان و خشم و نفرت عموم مردم از حکومت
غارتگر آخوندی هشدار می‌دهد! سپس به‌نقل از سرکردگان نظامی و انتظامی حکومتی اعتراف
می‌کند که «موج ورود سلاحهای شورشی به کشور چند برابر و غیرقابل مهار شده است!»
این خبرگزاری نگرانی خود را از مقصر شناخته‌شدن به حق خامنه‌ای در ابتلا و
مرگ مردم ایران در اثر کرونا را حاصل کار «دشمن اصلی نظام» که همانا مجاهدین باشد،
آشکار ساخته و زوزه می‌کشد که چرا اصطلاح «کرونای ولایت» ورد زبان ملت شده است!
اوج این ابراز نگرانی هم آنجاست که اذعان می‌کند که روشنگریهای مجاهدین چنان
در جامعه‌ی خفقان زده‌ی آخوندی مؤثر افتاده که «بسیجی‌ها و نیروهای جوان نظام» را هم
از نظام جدا کرده و حتی «جذب» می‌کند!
شورش، کانون شورشی و اکنون سلاح شورشی، هر پدیده‌یی از جنس شورش علیه نظام
سرکوب و ستم و چپاول، به حق جای نگرانی برای لاشخوران حکومتی دارد. اگر چه که برای
«نگرانی» دیر شده و عنقریب است که «سیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون».
