۲۲تیر۱۴۰۱
زنان، پیشقراولان قیام علیه آخوندهای حاکم
آخوند رئیسی در تاریخ ۱۵تیرماه خواستار اجرای کامل مصوبه عفاف و حجاب سال۸۴ شد. در پی این اقدام موجی از تشویق به سرکوب از زبان آخوندها در رسانه‌های رژیم منتشر شد:
آخوند علم‌الهدی نماینده خامنه‌ای در مشهد: «نمیشه با تظاهر به گناه در این فضای کشور و فضای این نظام زندگی کنند امروز بی‌حجابی تظاهر به گناه است... بی‌حجابی ناهنجاری است. بی‌حجابی تظاهر به فسق است، تظاهر به گناه است».
آخوند دژکام نماینده خامنه‌ای در شیراز: «از نگاه علوم اجتماعی بی‌حجابی یک هنجارشکنی‌ست».
آخوند علیدادی سلیمانی نماینده خامنه‌ای در کرمان: «ما موظف هستیم مواظب باشیم که رفت و آمد خانمها و حتی آقایون بر مبنای حجاب و عفاف باشه در جامعه دینی و ما موظف هستیم حریم میان زن و مرد را به‌عنوان یک ارزش الهی در محیط کار مراعات کنیم».
آخوند رضا نوری نماینده خامنه‌ای در بجنورد: «این بی‌عفتی و بی‌حجابی خواسته دشمن هم هست دشمن همیشه دنبال این بوده»!
اسماعیل رحمانی معاون دادستان مشهد: «از فرماندار مشهد خواسته‌ایم که خدمات به افراد بدحجاب را در اداره‌ها و بانکها ممنوع کنند» (سایت حکومتی انتخاب – ۱۳تیر). :
معاون دادستان مشهد: «ورود بانوان بدحجاب به مترو ممنوع شد»! (اقتصاد نیوز – ۱۵تیر)
آخوند مرتضی مطیعی نماینده خامنه‌ای در سمنان: «مسأله حجاب فقط به‌عنوان براندازی نظام است ولاغیر».
حالا ببینید در تبیین این سخنان با هم هم‌نظر هستیم یا خیر؟
ریشه تاریخی این طرز تفکر به دوران برده‌داری برمی‌گردد. همان عصری که دخترانشان را زنده‌به‌گور می‌کردند. در حکومت جهل و خرافه در ۴دهه گذشته آخوندها تنها با سرکوب و دجالیت حکومت کرده‌اند. راستی چرا در مناصب سیاسی و رهبری‌کننده این کشور، در ریاست‌جمهوری و در قضاییه این کشور و در سایر مسئولیتهای رهبری کنندهٔ جامعه آثاری از زنان نیست؟
چرا این کر هماهنگ توسط آخوندها و ایادی‌شان به راه می‌افتد؟
ارتجاع و استبداد در زیر پرده دین بقایش را در سرکوب و استثمار زنان یافته و توقف آن را معادل «براندازی نظام» ارزیابی می‌کند.
در حالی که چکیدهٔ اصول اسلام حقیقی و دست‌آوردهای دنیای ترقی و پیشرفت درباره «آزادیها و حقوق زنان» را بارها در کلام و بیانیه‌های مریم رجوی رئیس‌جمهور برگزیدهٔ مقاومت ایران دیده‌ایم که می‌گوید:
ـ زنان از هر قومیت، مذهب و طبقه اجتماعی، در هر سنی که هستند و در هر کجا سکونت دارند ـ شهر یا روستا ـ باید از حقوق برابر با مردان در همه زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی برخوردار باشند. تبعیض نسبت به زنان در تمام اَشکال آن باید محو شود.
ـ زنان در انتخاب محل سکونت، نوع شغل و تحصیل آزادند و از حق انتخاب آزادانه همسر، حق انتخاب پوشش، حق مسافرت آزادانه، حق خروج از کشور، حق کسب تابعیت، حق تفویض تابعیت به فرزند، حق طلاق، حق حضانت و حق ولایت بر فرزند برخوردارند.
آری برای رهایی از قید و بند استبدادی آخوندی بر دست و پای زنان، باید به دیدگاههای رهبری کننده‌ای دست یازید که ریشه دستگاه سرکوب آخوندها را بر‌می‌کند.
