۹تیر۱۴۰۰
مذاکرات وین
انتخاب ابراهیم رئیسی به‌عنوان رئیس‌جمهور رژیم ایران (چندان) تعجب‌آور نبود. همه کسانی که ممکن است تهدیدی برای او باشند رد صلاحیت شدند. رئیسی انتخاب علی خامنه‌ای بود.
جیمز جفری رئیس برنامه خاورمیانه در مرکز ویلسون و سفیر پیشین آمریکا در ترکیه و عراق، دنیس راس مشاور و دستیار ویژه سابق باراک اوباما رئیس‌جمهور پیشین آمریکا و ویلیام دیویدسون همکار بلندپایه در انستیتوی واشنگتن، روز سه‌شنبه ۸تیر در مقاله‌ای که در سایت آتلانتیک منتشر شد، نوشتند: مشکل توافق هسته‌یی با رژیم ایران نیست بلکه مشکل خود رژیم ایران است.
رئیسی (دروازه‌های) ایران به روی جهان خارج را نخواهد گشود و همان‌گونه که او درباره رفتار ایران در خاورمیانه، روشن کرده است که این موضوع قابل مذاکره نیست، مطمئناً به هیچ‌وجه به‌دنبال منطبق شدن و پذیرش (سیاست‌های) ایالات متحده نخواهد بود.
درگیری (بین) اسراییل و حماس در ماه گذشته یادآوری این نکته بود که تقریباً همه چیز در خاورمیانه به هم پیوسته است و نقش بی‌ثبات کننده تهران در منطقه عامل مشترک این (مشکلات) است. خواه درباره موشکهای حماس و بلایا و مصیبتهای مستمر در یمن یا توافق هسته‌یی ایران صحبت کنیم...
برای دستیابی به موفقیت، دولت بایدن نیاز خواهد داشت تا با شرکای عرب و اسراییلی و ترکیه‌ای در زمینه مسائل منطقه‌یی ایران، همکاری کند و فشارها را هم بر تهران و هم بر دولتهایی که وسوسه شده‌اند، در برابر رژیم ایران سر تعظیم فرود بیاورند و تسلیم این کشور شوند را حفظ کند.
چنین رویکردی راه‌بند و مانع دیپلماسی نیست (بلکه). کاملاً برعکس می‌تواند آن را بهبود بخشیده و ارتقاء دهد. در واقع با شیوه صحیح مدیریت، ما ممکن است منافع ایران را در یک (پروسه) گفتگو تأمین کنیم.
در نهایت اگر قرار باشد بحثهای منطقه‌یی با تهران شانس کاهش تنشها و به حداقل رساندن پتانسیل درگیری و تشدید تنشها را به همراه داشته باشد، این بحثها باید نوعی فشار برگشتی را از منطقه ایجاد کند که به ایران دلیلی برای تعدیل رفتارش بدهد.
