۲۹مهر۱۴۰۰
حاج داوود مبتکر شکنجه قفس و قبر بود
داوود رحمانی معروف به حاج داوود یکی از تبهکاران و شکنجه گران دوران خمینی روز چهارشنبه ۲۸ مهر مرد. او یکی از دست آموزان لاجوردی بود که در بی رحمی و شقاوت نسبت به زندانیان سیاسی بخصوص مجاهدین، حد و مرزی را نمی شناخت.
حاج داوود که بود؟
داوود رحمانی معروف به حاج داوود یکی از لات و لمپن‌های اهل تهران بود که توسط دستگاه شکنجه به خدمت گرفته شد. او متولد ۱۳۲۴ در خیابان شهباز در شرق تهران بود. درباره زندگی خانوادگی او حکایت‌های بسیاری گفته شده است. او فردی خشکه مغز و کم رابطه بود که به گردن کلفتی‌اش می نازید. نسبت به خانواده خود در دستگاه مردسالارانه مذهبی سختگیر بود و مردم و همسایه‌ها شاهد شکنجه خواهرش توسط خودش بودند. او در همان محله خود به کار آهنگری اشتغال داشت.
او مثل بسیاری از انگل‌های اجتماعی دیگر با تشکیل کمیته انقلاب توسط خمینی وارد آن شد و از قبل آشنایی با لاجوردی جلاد اوین زود مراحل ترقی را طی کرد و با شروع سرکوب در زندان‌ها به ریاست زندان قزلحصار منصوب شد.
پس از بالا گرفتن رسوایی او و لاجوردی در شکنجه و قتل زندانیان در سال ۶۳ او هم همزمان با لاجوردی از ریاست زندان قزلحصار کنار گذاشته شد و به شغل سابق خود برگشت!
او در همان ۴ سالی که در زندان قزلحصار ریاست می‌کرد، چهره واقعی از حاکمیت جنایتکاران و آدمکشان را به نمایش گذاشت.
روایتی از جنایات و شکنجه‌های حاج داوود رحمانی
شکنجه به عنوان روش جاری:
حاج داوود وقتی از تابستان سال خونین ۶۰ با حکم لاجوردی به عنوان رئیس زندان قزلحصار منصوب شد، چهره زندان متفاوت شد. او قدرت مطلقه‌اش را برای شکنجه و از پای در آوردن زندانیان سیاسی به کار گرفت. او ابتکارات و نوآوری‌های جدیدی در اعمال شکنجه به زندانیان سیاسی به خرج داد. [حماسه‌خاموش زنان زندانی دهه۶۰؟ : گفتگو هما جابری]
یک شاهد در گفت‌وگو با سازمان عدالت برای ایران می گوید که به مدت دو ونیم سال از سال ۶۰ در زندان قرلحصار بود. مدت ۷ ماه آن را به همراه ۱۶ نفر بدون هیچ هواخوری در یک توالت گذارنده بود.
این شاهد می گوید که از ۲۰ فروردین ۶۱ به دلیل فعالیت گروهی به همراه ۱۶ نفر دیگر به زیر هشت منتقل شدند. آ‌نان را وادار کردن که به مدت ۳۶ ساعت سرپا بایستند. یک پاسدار یا یک تواب پشت سر آنها کشیک میداد و در صورت خم شدن زانو و یا تماس پیدا کردن با دیوار از پشت با لگد به زندانی ضربه می زد.
این زن می گوید بعد از ۳۶ ساعت بی خوابی به همراه همان ۱۶ نفر به یک توالت منتقل شدند. محلی که حاج داوود به آن گاودانی یا «بند لب آب» میگفت که متشکل بود از سه کابین توالت و یک راهروی بسیار باریک.
این ۱۷ نفر به مدت ۷ ماه در این توالت ها شکنجه شدند. تنها یک غذای بخور و نمیر به این زندانیان می دادند و آنها را بی خبر از همه چیز و همه جا می گذاشتند.
واقعیت این است که پرداختن به شکنجه ها و آزار و اذیت زندانیان که توسط حاج داوود انجام شده در یک مطلب نمی گنجد و در مطالب بعدی بصورت جداگانه به آنها خواهیم پرداخت.
همچنان که شکنجه و آزار زندانیان از آن زمان تاکنون ادامه داشته و دارد.
نکته قابل توجه اینکه اگرچه حاج داوود بدون اینکه در برابر عدالت قرار بگیرد به درک واصل شد. اما خط و دستگاه فکری او اکنون همچنان بر زندان و دستگاه قضاییه حاکم است. قطعا عدالت برای سران این حکومت در راه است.
