۲۲اردیبهشت۱۴۰۰
آری به جمهوری دمکراتیک
نمایش انتخابات ریاست‌جمهوری رژیم در خرداد۱۴۰۰ انتخاباتی است که جناح‌های مختلف حاکمیت به نوعی حساسیت و اهمیت آن را یادآور می‌شوند و تعابیری مانند «فضای سرد و ساکت انتخابات» و «دلسردی مردم و به‌ویژه جوانان از سیاست»، «عدم استقبال مردم از احزاب»، «قهر با صندوق» و «چهره‌های تکراری و امتحان پس‌داده» را در مورد آن به‌کار می‌برند. به‌تازگی یکی از روزنامه‌های باند مغلوب از عبارتهایی مانند «ناکارآمدی ساختاری» و «رجال سیاسی فیک در قالب اصلاح‌طلب و اصولگرا» در توصیف این نمایش و مهره‌های شرکت‌کننده در آن استفاده کرده است.
«رجال سیاسی فیک»!
«چهار دهه گذشته هیچ‌گاه با نزدیک شدن به تاریخ انتخابات ریاست‌جمهوری
فضای سیاسی ایران این‌چنین نسبت به انتخابات سرد و کم اعتنا نبوده است.
این امر حاصل یک روند است و مهمترین دلایل شکل‌گیری آن ناکارآمدی ساختاری و رجال
سیاسی فیک در قالب اصلاح‌طلب و اصولگرا بوده است. مردم از به بازی گرفته شدن‌شان،
آنان خسته شده‌اند و قهر با صندوق رأی را به تنهایی نه یک کنش سیاسی؛ بلکه مهمترین
پیام برای اصلاحات زیربنایی می‌دانند» (آرمان. ۲۱اردیبهشت ۱۴۰۰).
«ناکارآمدی ساختاری» و «رجال سیاسی فیک» یا همان «اشباه الرجال»
اشاراتی به این واقعیت هستند که استبداد قرون‌وسطایی دینی بنا بر سرشت واپسگرای
خود با انتخابات و انتخاب آزادانه هیچ سنخیتی ندارد. کاندیداهای نمایش انتخابات آن
از هر دو باند فیک و قلابی هستند. کاریکاتورهایی هستند که در عمل هنر آنها یک
«تدارکاتچی» خوب بودن برای عمود «خیمه‌ی نظام» و «اراده‌ی برتر منتسب به وحی»! است.
مردم با گوشت و پوست و استخوان خود آزموده‌اند که رأی آنها در چارچوب این نظام و این
قانون اساسی موجد هیچ تغییری نخواهد بود. نوع اصولگرا و اصلاح‌طلب آن در نهایت در
حفظ اصل نظام و جنایت و سرکوب به هم می‌رسند و اشتراک عمل پیدا می‌کنند. تنها
تفاوت در باندرول و اسامی آنها است و دیگر هیچ.
عبور ساختارشکنانه از باندهای حاکمیت
بیزاری و نفرت افکار عمومی نسبت به نمایش انزجارآور انتخابات این رژیم یک
بیزاری و بی‌تفاوتی پاسیو نیست. به‌اعتراف ۳ماه پیش یک
روزنامه‌ی حکومتی «داستانی جدی» است:
«وضعیت اقتصادی کشور و سوءمدیریت سال‌ها و دهه‌های گذشته، آبستن
اعتراضات شدید و اعلام رسمی عبور از جریانهای سیاسی با شعار ساختارشکنانه شد؛
شعارهایی که ابتدا جدی گرفته نشد، اما تحولات بعد از آن و به‌ویژه انتخابات یازدهم
مجلس شورای اسلامی نشان داد که داستان جدی‌تر از این تحلیل‌هاست» (همدلی. ۴ بهمن۹۹)
اکنون این «داستان جدی»! در برابر رژیم قد برافراشته است. مردم با بی‌تفاوتی
معنادار نسبت به نمایش انتخابات قلابی و تحریم قاطع آن، موضع خود را اعلام کرده‌اند.
از هم‌اکنون مشخص است که انتخابات ۲۸خرداد یک
نمایش حکومتی بدون شرکت مردم خواهد بود. مردم با عبور از تمام جناح‌بندیهای حاکمیت
و عبور از سازوکار تقلبی آن تحت عنوان انتخابات، تنها راه خلاصی از این وضعیت را
در خیابان‌ها جسته‌اند. تحریم سراسری این انتخابات از سوی مردم، آن روی سکه‌ی استقبال
آنان از گزینه‌ی براندازی است. این مختصات البته از نگاه تحلیل‌گران حکومتی پنهان نیست.
«انتخابات بدون مردم معنا ندارد و زمامداری را با بحران
جدی مواجه می‌کند و خطرات آن بر مؤلفه‌های امنیتی و سیاسی کشور، از منظر داخلی و
خارجی حتمی خواهد بود. با توجه به این اصل، عدم‌حضور مردم در پای صندوق‌های رأی به
خودی خود یک خطر است و در فرصت اندک باید برای آن چاره‌ای اندیشد» (آرمان. ۲۱اردیبهشت ۱۴۰۰).
***
«انتخابات بی‌مردم»! تعبیری دیگر از پایان دوران دجالیت و شعبده‌بازی
به نام انتخابات است. ، بایکوت و تحریم سراسری این نمایش، یک اعلام موضع قاطع از
سوی مردم ایران برای به‌زیر کشیدن استبداد دینی است.
خطری که رسانه‌های حکومتی آن را پیش‌بینی می‌کنند، از همین الآن زنگهای هشدار خود را به صدا درآورده است. هر رأی منفی، یک آری به سرنگونی است.
