۲۶آذر۱۴۰۰
نصب دوربین ها در سایت اتمی کرج
روز ۲۴آذر امیر عبداللهیان، وزیر خارجهٔ رژیم به صحنه آمد و خبر از یک «توافق خوب» با آژانس داد و مدعی شد که مذاکرات هم گرچه به سختی، اما به‌خوبی پیش می‌رود و تلاش کرد این اقدام را در لابلای ادعای پیروزی و حملات صوری به رافائل گروسی استتار کند.
وی گفت: «در بخش همکاری با آژانس ما به یک توافق خوبی شب گذشته با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی دست یافتیم... اما متأسفانه همان‌طوری که در سفر اخیر هم با آقای گروسی در تهران گفته شد آژانس یک انحراف اساسی از مأموریتش داره و اون این است که به جای تمرکز بر مسایل فنی، بر مسایل سیاسی بعضاً متمرکز میشه و این مشکلاتی را در عرصه همکاریهای آژانس و سازمان انرژی اتمی ما ایجاد می‌کند» (ایران پرس ۲۴آذر۱۴۰۰).
امیر عبداللهیان ترجیح داد سر این «توافق خوب» با آژانس را بیشتر باز نکند. اما این گام اول عقب‌نشینی بود. گام دوم را هم در لابلای جملات ضداستکباری علیه طرف حساب‌های غربی خطاب به گوترز دبیرکل ملل متحد استتار کرد و از لغو کامل تحریم‌ها یک گام کیفی به لغو تحریم‌های برجامی عقب نشست.
تلویزیون شبکه یک رژیم روز ۲۵آذر در رابطه با تماس تلفنی امیر عبداللهیان با دبیرکل ملل متحد گوترز گفت: «وزیر امور خارجهٔ ایران نبود ابتکار عمل در طرف غربی را از عوامل کندی پیشرفت در مذاکرات دانست و گفت همان‌طور که بارها تأکید کرده‌ایم لازمهٔ رفع نگرانی ادعایی طرفهای لغو کامل تحریم‌های برجامی است».
عقب‌نشینی از خواسته «لغو تمامی تحریم‌ها» به قدری برای نزدیک‌ترین دلواپسان نظام شوک‌آور بود که پاسدار شریعتمداری گماشتهٔ خامنه‌ای در کیهان را سراسیمه به صحنه کشاند. پاسدار شریعتمداری درست در همان روز علنی شدن تماس امیر عبداللهیان با دبیرکل سازمان ملل متحد به صحنه آمد و بدون ملاحظه این نکته که چنین عقب‌نشینی دو ضربی در یک روز نمی‌تواند کار امیر عبداللهیان باشد و بی‌گمان از «بیت» و خود «آقا» اذن دخول به چنین تسلیم ذلت باری را گرفته‌اند، به این تصمیم تیغ کشید و نوشت: «اگر قرار است لغو تحریم‌ها فقط شامل تحریم‌های برجامی باشد و همان تحریم‌ها به بهانه‌های واهی و خصمانه دیگر نظیر حقوق‌بشر و تروریسم و صنایع موشکی و حضور در منطقه و امثال آن باقی بمانند، مذاکرات وین چه سودی دارد و با چه انگیزه‌ای صورت پذیرفته و قابل توجیه است؟!» (کیهان خامنه‌ای ۲۵آذر۱۴۰۰).
رژیم که ظاهراً پیشاپیش از وارفتن مهره‌ها و نیروهایش از این عقب‌نشینی ذلت‌بار آن هم بعد از ماهها هیاهوی ضداستکباری نگران بود در یک موج خبرسازی تلاش کرد این عقب‌نشینی را آگاهانه و ارادی و از روی مصلحت نظام وانمود کند.
تلویزیون شبکه خبر رژیم ۲۴آذر در همین رابطه گفت: «اقدام داوطلبانه ایران برای رفع سو تفاهم در روابط با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی با ابتکار ایران از بروز سوءتفاهم در خصوص یکی از موضوعاتی که در دو سفر شهریور و آذر گروسی به تهران مطرح شده بود جلوگیری شد».
اما ترس و تسلیم در دو عقب‌نشینی هم زمان رژیم به قدری آشکار بود که رسانه‌های حکومتی به ضدونقیض‌گویی افتادند و نتوانستند آنطور که از آنها خواسته شده باد در بیرق اقتدار نظام بدمند.
برای نمونه روزنامه حکومتی دنیای اقتصاد ۲۵آذر در همان روزِ اقدامات زنجیره‌یی رژیم برای پیروزنمایی عقب‌نشینی نظام، چند فقره از این ضدونقیض‌گوییها را ناخواسته برملا کرد.
این روزنامه در گزارش خود با عنوان «توافق کلیدی ایران و آژانس» ابتدا به‌نقل از نورنیوز وابسته به شورای عالی امنیت رژیم نوشت: «جمهوری اسلامی در اقدامی داوطلبانه، اجازه جایگزینی دوربینهای جدید به جای دوربینهای آسیب‌دیده را به آژانس داده است».
چند سطر بعد به‌نقل از رئیس سازمان انرژی اتمی رژیم پذیرفت که نظام تحت فشار جامعه جهانی بوده و نوشت: «گفت و گوهای ما با آژانس و آقای گروسی بیشتر ملاحظات روانی، سیاسی و فشار حداکثری بر آنها حاکم است».
دو سه خط بعد هم به‌نقل از خبرگزاری حکومتی ایلنا از استیصال نظام در پذیرش عقب‌نشینی خبر داده و نوشته: « «ایلنا» به‌نقل از منبع نزدیک به تیم مذاکره‌کننده هسته‌یی خبر داده که اقدام (نظام) برای اجازه نصب دوربین در سایت کرج اقدامی داوطلبانه نبوده است».
چرایی فشار‌پذیری نظام و داوطلبانه نبودن عقب‌نشینیها را باید در روزنامه وابسته به سپاه پاسداران جستجو کرد که زیر عنوان «قطعنامه ۲۲۳۱ و چهار ضلعی غرب علیه برجام» ضمن تشریح فشارهای جهانی از چهار جهت به نظام نوشته است: «فشار چند بعدی غرب علیه (نظام) به‌ویژه طی ۴۸ ساعت. غرب با بازو‌های منطقه‌یی و رسانه‌یی که در اختیار دارد تلاش می‌کند با افزایش فشارهای متنوع خود، (نظام) را وادار به تغییر ریل کند» (روزنامه حکومتی جوان ۲۵آذر).
به این ترتیب بوق پیروزی رژیم در هنگامهٔ هزیمت در اثر بحرانهای درونی‌اش بلافاصله تبدیل به کوس رسوایی نظام شده که البته این نقطهٔ آغاز تسلیم های بزرگتر است که النهایه به تسلیم در برابر ارادهٔ مردم ایران برای حذف این نظام خواهد انجامید.
