۲۶اردیبهشت۱۴۰۱
خیزش مردم شهرکرد
مهمترین پیام شورش شهرهای شعله‌ور ایران این است که ایران‌زمین دیگر نمی‌خواهد حتی برای یک روز استبداد عمامه و نعلین را برتابد. عرض‌اندام قیام در قواره و هیبت کنونی آن ترس و استیصال را بر متولیان اختناق حاکم کرده است. شیخکان ریایی دریافته‌اند که نسل‌های شورشی ایران، هیچ سنخیتی با افکار و امیال ارتجاعی آنان ندارند. بین آنها و رژیم واپسگرای ولایت فقیه، فاصله‌یی به‌وسعت چند نسل و فرهنگ ایجاد شده است. خامنه‌ای با شامورتی جدید خود تحت عنوان «جهاد تبیین» می‌خواهد این گسست عظیم را به هم بیاورد. به‌عبارت دیگر می‌خواهد با اسفنج پوسیدهٔ دروغ و دغل و تحریف و سالوس، دریایی را خشک کند که مهابت موج‌های سرکش آن هر تخته‌پاره‌یی را به ساحل درافکنده است.
گل‌دادن شرط ذهنی
واقعیت این است که شرط ذهنی [۴۳سال مبارزه بی‌امان با استبداد دینی و فداکاری نیروی پیشتاز] اینک در قامت جوانان شورشی به‌گل نشسته است. متولیان سرکوب و اختناق چاره‌یی ندارند جز این‌که با زبان مخدوش خود به آن اعتراف کنند:
«این بار دشمن با حیله و نیرنگ و فریب، با تاکتیک تحریف حقیقت‌ها، به‌خصوص با تحلیل‌های غلط، گمراهی ایجاد کند. اینجا است که شکل و ماهیت مبارزه با این دشمن می‌شود تبیین» (پاسدار یدالله جوانی، سخنگوی سپاه. انتخاب. ۲۵اردیبهشت ۱۴۰۱).
استبداد دینی، سالیان در فضای خودساختهٔ سانسور و سرکوب، هر طور که دلش می‌خواست جولان می‌داد. تاریخ معاصر ایران را با دست باز تحریف می‌کرد و خاستگاه انقلاب ضدسلطنتی را برپایی حکومت اسلامی عنوان می‌نمود. دست در کتاب‌های درسی می‌برد تا اذهان کودکان و دانش‌آموزان را مطابق افکار عقب‌ماندهٔ حوزوی خراطی کند. اسامی خیابان‌ها و اتوبانها را عوض کرده بود تا چشم نسل‌های جدید به چیزی جز آنچه ولی‌فقیه می‌خواهد باز نشود. هیچ کتابی نمی‌توانست از تیغ سانسور و جرح و تعدیل ممیزی‌ها رد شود. مطبوعات در خدمت مجیزگویی از سلطنت مطلقهٔ فقیه بود. نمایش‌های جمعه جز پیام نفرت و مرگ نمی‌پراکندند و... با این حال نسل‌هایی که در دامن همین رژیم رشد و نمو پیدا کرده‌اند، اینک در جدالی آشتی‌ناپذیر با آن قرار دارند.
دغدغهٔ اصلی حاکمیت؟!
حاکمیت فرتوت و مبتنی بر معدودی از دجالان و جلادان بازمانده از دوران سلطنت خمینی، قابلیت بازآفرینی و انطباق خود با شرایط به‌شدت متحول‌شوندهٔ ایران را ندارد و محکوم به مرگ و سرنگونی است. در نقطهٔ مقابل، جامعهٔ پویای ایران به‌سرعت در حال پوسته‌اندازی، شکوفایی، بالندگی و حرکت به سمت نفی استبداد و ارتجاع دینی است.
«بخش عمده‌ای از نسل اول انقلاب امروز از دنیا رفته است. دشمن می‌خواهد چگونگی فهمیدن جامعه را مدیریت کند. این مکانیزم جنگ دشمن است. دشمن در حال تصرف ذهن و دل و اندیشه جوانان است تا از این طریق احساسات و رفتار را مدیریت کند» (همان منبع).
دشمنی که این‌گونه موجب نگرانی استبداد و ارتجاع شده است، هرگز یک دشمن خارجی نیست. این «دشمن» بارها از سوی بلندگوهای حکومتی آدرس داده شده است: «آلبانی‌نشینان»
این دشمن حامل پیام براندازی است و برای نظام ولایت فقیه بسیار خطرناک است.
شکست افسانه‌سازی حول جنگ ۸ساله با عراق
مجاهدین توانسته‌اند دوشادوش عمل انقلابی و مقابله با جنگ‌افروزیهای کشورگشایانهٔ خمینی و خامنه‌ای، کبره‌های قطور تحریف را از سیمای واقعیت بزداید. به جوانان نشان دهد که ماجرای جنگ ۸ساله با عراق، آن‌گونه که آخوندها و پاسدارانشان تبلیغ می‌کنند، نبوده است و نیست. «فتح قدس از طریق کربلا»! و «دفاع از حرم»! شعارهای دجالگرانه‌یی هستند که هدف آنها صدور تروریسم و بحران‌آفرینی است. در خدمت تحکیم سلطهٔ فرعونی خمینی و خامنه‌ای بوده و هستند.
این روشنگریها دینامیسم شگرفی در بین جوانان ایرانی ایجاد کرده است. این دینامیسم شورش‌زا، خواب را از چشمان آخوندها و پاسداران ربوده است. از این رو با سراسیمگی یقه چاک می‌دهند و عمامه بر زمین می‌کوبند.
«نگذاریم دشمن شبهه و تاریکی ایجاد کند. در هر موضوعی دشمن تحریف می‌کند. حتی دفاع مقدس را تحریف می‌کند. طوری بیان می‌کند که عامل جنگ ایران بود و صدام در مقام دفاع با ایران وارد جنگ شد. امام (ره) مقصر است و صدام در مقام دفاع وارد جنگ شده است. دشمن برای ایجاد تنفر در نسل جوان همه چیز را وارونه می‌کند و ما باید این هنر را داشته باشیم که به هنگام و به لحظه وارد شویم» (همان).
تمرکز بر اصل ضدایرانی ولایت فقیه
شگفتا اینک حکومت از جوانانی می‌نالد که مشکل اول و آخر ایران و ایرانی را اصل ولایت فقیه و شخص خامنه‌ای می‌دانند.
«می‌گویند مشکلات ما ناشی از دشمن تراشی ما است و کم کم می‌گویند مشکل کشور رهبری است که اجازه مذاکره با آمریکا را نمی‌دهد. انسان هم تاثیرپذیر است» (همان).
جوانان ایرانی امروز گام در راهی گذاشته‌اند که مجاهدین از چهار دهه پیش با نفی اصل ضدایرانی ولایت فقیه آغازگر آن بودند و بهایش را با جان عزیزترین‌هایشان پرداختند.
خندید باغبان که سرانجام شد بهار
دیگر شکوفه کرد درختی که کاشتم
