۲۷دی۱۴۰۰
کانونهای شورشی و همیاری سیمای آزادی
بیست و ششمین گلریزان همیاری با سیمای آزادی، بیش و پیش از آن‌که کمک مالی و پشتیبانی از تلویزیون ملی ایران باشد، به رژه‌یی شکوهمند از تماس‌های پی‌درپی کانونهای شورشی تبدیل شد. اگر یک وجه تمایز برجسته برای این گلریزان قائل باشیم بی‌تردید روی این جوهره انگشت خواهیم گذاشت. در طول برنامه و طی روزهای برگزاری این همیاری، اعضای کانونهای شورشی، با برافراشتن اراده‌های آتشین خود بر زمهریر اختناق غلبه کرده و سرخی و سبزینگی شکوفه‌ها و جوانه‌های مژده‌رسان بهار را بر هم‌میهنان ما برافشاندند. آنها بنفشه‌های پیش‌رس و بشارت‌بخش فروردینی بودند که بی‌محابا و شتابناک در حال بردمیدن است.
به جوش آمده‌ست خون درون رگ گیاه...
بهار خجسته باز خرامان رسد ز راه
به خویشان به دوستان به یاران آشنا؛ به مردان تیزخشم که پیکار می‌کنند
به آنان که با قلم تباهی دهر را؛ به چشم جهانیان پدیدار می‌کنند
بهاران خجسته باد! بهاران خجسته باد!
آٰری، به جوش آمدن خون درون رگ گیاه، علامت گویایی از جوشش و غلیان بهارآهنگ جامعهٔ ما در زمستان فرتوت استبداد و اختناق دینی است. به زنان و مردان پیکارجو و تیزخشم باید این بهار خجسته را تبریک گفت. چه نشانی گویاتر از رگبار تماس‌های کانونهای شورشی برای اثبات «دلپذیر شدن هوا» و بردمیدن گل‌های معطر آزادی از جامعهٔ انفجاری ایران؟
این زنان و مردان شجاع، پاکباز و عرض‌اندام کرده در برابر هیمنهٔ پوشالی ارتجاع و استبداد، همان‌گونه که خود گفتند از مال دنیا تومان، دلار و یورویی در جیب نداشتند. شگفتا که در برابر این نداری فروتنانه اظهار شرمندگی می‌کردند و در ازای آن می‌گفتند که تنها دارایی خود، یعنی جان عزیزشان را به سیمای آزادی و به مقاومت هدیه می‌کنند یا به‌جای پول به آتش عملیات خود می‌افزایند. همین برای به‌آتش کشیدن عاطفه و احساس مخاطب کافی بود. یاران و هواداران مقاومت و اشرف‌نشانان با شنیدن این سخنان انگیزاننده علاوه بر کمک مالی خود به جای کانون شورشی کمک دیگری را نیز پذیرا می‌شدند. این هماهنگی و همدلی شورانگیز مخاطب را بی‌اختیار به‌خاطرهٔ انقلاب ضدسلطنتی پرواز می‌داد؛ به روزهایی که مردم در خانه‌های خود را برای یکدیگر بازمی‌گذاشتند و جان خود را برای دیگری در برابر گلوله سپر می‌کردند.
در این جمله‌های احیا کننده و سرشار از شور و شعور انقلابی مکث کنیم:
«سیمای آزادی رسانه‌یی است که مردم برای حفظ آن جان فدا می‌کنند»... «مردم وقتی بحث سیمای آزادی می‌شود از هیچ چیز دریغ نمی‌کنند»... . «ما فقط جانمان را داریم که بدهیم»... «ما اراده کرده‌ایم که همه با هم ایران را آزاد کنیم».
خمینی با تمام ثقل ضدانقلابی و دجالگرانهٔ خود و سپس خامنه‌ای تلاش کردند همین روحیه و خودآگاهی را در مردم آزادهٔ ایران بکشند و نتوانستند.
به یاد بیاوریم که وزارت بدنام به لابی‌هایش در آن سوی آبها و نیز به اپوزیسیونهای فیک و دست‌ساز خود خط می‌داد تا در شبکه‌های اجتماعی براندازی را تخطئه کنند. آنها نیز عباراتی این‌چنینی در زیر دندانهای عاریتی خود می‌جویدند و ارتش سایبری سپاه پاسداران نیز افاضاتشان را بازنشر می‌کرد:
«مردم ایران دیگر از انقلاب و قیام خسته شده‌اند... هیچ‌کس در ایران در پی براندازی نیست... اگر این رژیم ساقط شود امنیت جامعه خدشه‌دار می‌شود و هیچ چیز جز سوریه‌یی شدن در انتظار مردم نیست... باید همین حکومت را اصلاح کرد... مجاهدین در ایران از پایگاه اجتماعی برخوردار نیستند و... و... و»
اکنون همین مقاومت و کانونهای قهرمان شورشی‌اش کاری کرده‌اند که روزنامه‌های حکومتی به‌ناچار می‌نویسند:
«اوضاع کشور، آن‌چنان نیست که بر وفق مراد چنین تندروهایی باشد این واقعیت را حتی آنان که اهل تحلیل علمی هم نیستند درک کرده‌اند که ایران در شرایط کنونی آبستن حوادثی است که با سال‌های ۹۶ و ۹۸ بسیار متفاوت است و چنان‌چه مدبرانه و با وحدت رویه و سنجیدگی رفتار نشود، به هشدار اهل‌فن و جامعه‌شناختی و روان‌شناسی اجتماعی، این‌بار، فقر است که به خیابان‌ها می‌آید» (مردم‌سالاری. ۲۶دی ۱۴۰۰).
«نارضایتی‌های موجود که ماهیت اقتصادی و شغلی و صنفی دارد، ممکن است تحت تأثیر عواملی تغییر جهت دهد و به ابراز نارضایتی‌های دیگر منجر شود. بی‌توجهی به اعتراضات و بی‌عملی در برابر حل مشکلات به‌صورت محسوس، تصمیمات شوک‌آور، برخورد نسنجیده با معترضان و بازداشت و برخورد سخت با معترضان، توجه‌نکردن به نهادهای صنفی که می‌توانند به‌عنوان واسط میان معترضان و دولت عمل کنند و انتقال این نقش به رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی به‌ویژه رسانه‌های آن سوی مرز و مواردی از این دست می‌تواند به گسترش تجمع‌ها منجر شود» (شرق. ۲۶دی ۱۴۰۰)
در سالروز فرار شاه و ذوب شدن اقتدار همایونی در هرم انقلاب ضدسلطنتی، بیست و ششمین گلریزان همیاری با سیمای آزادی را به فال نیک می‌گیریم و این همبستگی ملی را ره‌توشهٔ فعالیت‌های انقلابی خود می‌کنیم. بی‌تردید دور نیست که به‌قول آن خواهر قهرمان کانون شورشی، روزی سیمای آزادی اعلام کند:
«هم‌میهنان عزیز! توجه فرمایید!... هم‌میهنان عزیز! توجه فرمایید!... ایران آزاد شد»
آن روز مبارک و آن دقیقهٔ خجسته را می‌توان و باید محقق کرد.
